TIME-OUT
Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. Al enkele weken sta ik op non-actief.
P A U Z E !!!
Time-out, zoals vroeger in het volleyballen. Alleen duurt mijn time-out véél langer dan een halve minuut. Mijn gezondheid heeft tijd en ademruimte nodig. Hoe lang? Geen idee. Zo lang als mijn lichaam nodig heeft, zal mijn rustperiode duren.
“Hoe gaat het met jou?”
Die vraag voelt al een tijdje dubbel…
Het gaat goed met mij, ja.
Ik sta gelukkig en positief in het leven….
Ik ben gelukkiger dan ooit
Werken? Dat is een ander verhaal…. Ik kan nog niet terug werken. Het zal nog een hele tijd duren zoals ik het nu aanvoel. Ik sukkel nog te veel en al enorm lang met met mijn slaap. Wat een opgestapelde vermoeidheid met zich meebrengt, die met momenten KEILASTIG, is. Het voelt alsof het vermoeidheidsmonster me plots uit het niets neer klopt…
LUISTER NAAR JE LICHAAM
Ik zei het zó vaak aan anderen…
Het is meer dan logisch dat ik mijn eigen raad opvolg. In deze periode van mijn leven best confronterend & overweldigend, tegelijk helemaal de juiste beslissing! Mijn gezondheid op nummer 1!
Soms is het tijd om rust te nemen & afstand te doen van ……………….
OPLADEN
Terug de oude worden? Neen, dat wil ik niet.
Sterker terug komen? Ja, dat voelt veel beter & dat zal ook gebeuren.
Voor nu voelt het als een geblesseerde wielrenner die in plaats van te demarreren uit het peloton, moet lossen. Ik ben gelost en rijd op mijn eigen tempo verder, met de nodige rust om te bekomen & op te laden. Enerzijds was het moeilijk om eraan toe te geven. Anderzijds voelt het als een opluchting, een bevrijding.
Ik heb concentratieproblemen en kan minder vlot of slecht met mijn hoofd werken. Info opslaan is moeilijker en soms zijn er momenten dat mijn hoofd beslist: het is genoeg en het schakelt uit, waardoor luisteren, info opslaan of binnen nemen, gewoon niet meer gaat.
Tuurlijk is dat best confronterend met momenten, maar er tegen vechten doe ik niet meer… Ik heb er wel heel lang tegen gevochten, wou me niet geven, minimaliseerde het, want er zijn nog véél ergere dingen in het leven dan mijn slaapprobleem, zo dacht ik. Maar het werd te erg. Het was echt niet meer oké! 5 voor 12 gepasseerd…
Het slaapprobleem is iets wat ik nu ten volle aanpak en blijf opvolgen. Mijn lichaam heeft tijd en rust nodig. Zeker geen druk en stress. Het afgelopen jaar is er veel gebeurd, het was met momenten heel heftig en emotioneel, een rollercoaster aan emoties… Ik sloeg me overal door, ik bleef positief en bleef ervoor gaan. Ik heb nergens spijt van. Ik maakte de juiste beslissingen.
Mentaal sta ik sterk, maar mijn lichaam heeft een trager tempo en laat me voelen dat verwerken tijd nodig heeft… Ik volg dus mijn tempo en zal mijn herstel voor niks of niemand forceren. Mijn gezondheid is voor mij nu prioriteit! Alles wat met werken te maken heeft, staat op PAUZE. De pauzeknop is diep ingedrukt, voor hoe lang weet ik zelf niet. Zo lang als nodig! Ik moet aan mezelf denken. Ik wil op lange termijn geen schade en wil nog in goede gezondheid verder leven, want ik heb nog een heel leven voor mij…
Deze week zag ik mijn huisarts terug. Ik zei haar:”Was het maar een breuk, dan zat ik in het gips. Een gips die zie je, dat is overduidelijk voor iedereen.” Mijn huisarts antwoordde: “Dit hoor ik vaak van patiënten, wat jij me nu vertelt.”
Hoe ik het voel, is dat alles wat je medisch niet kan zien aan de buitenkant, toch zo vaak moet verantwoord worden… Mensen zien het niet en kunnen zich soms niet voorstellen wat er aan de hand is met iemand en al zeker niet voelen hoe het voelt. Sommige dingen zijn pas echt te begrijpen, wanneer je het zelf meemaakt en ervaart. Dan weet je pas echt hoe het voelt…
Eenden dobberen of zwemmen rustig op het water,
maar niemand ziet hoe hun pootjes onder water te keer gaan.
Wat er zich onder water afspeelt, is niet zichtbaar.
Mensen worden vaak beoordeeld wat er aan de buitenkant te zien is,
terwijl ze niet echt weten wat er zich aan de binnenkant afspeelt.
P A U Z E …
Het voelt als zorgen voor mezelf nu, maar ook investeren in mijn gezondheid op lange termijn. De periode die ik nu thuis ben, de pauze-periode, stelt niks voor in mijn hele leven. Ik kies voor mezelf, het is nodig en niemand kan het herstel in mijn plaats doen.
Ik help heel graag andere mensen: jong en oud. Ik was vaak een luisterend oor voor anderen, ik help graag spontaan, duw graag mensen in beweging, ik voel veel aan… Maar soms zijn er momenten in het leven om ten volle voor jezelf te gaan en dat doe ik nu! Eerst goed voor mezelf zorgen, om daarna terug anderen te kunnen helpen en in beweging te brengen.
Rust en pauze, want ik heb mijn energie nodig voor mezelf.
Ik heb maar 1 lichaam. Ik volg mijn eigen tempo.
Ik besef meer dan ooit dat gezondheid alles is….
Wat er nu gebeurt in mijn leven, ik zag het niet aankomen. Het heeft me wel al veel inzichten gebracht en ook veel moois… Ik geniet van kleine dingen in het leven, het is een kwestie van ze te zien, want ze zijn er elke dag! Ik kies heel bewust om positief op te staan en er het beste van te maken, op mijn manier…